Tien dagen om precies te zijn.
In België.
Beginnen doen we natuurlijk met de 'gewone zaken': vertellen over de gebeurtenissen die we in tussentijd hebben meegemaakt. Na onze trip naar Oslo stond er nog een afscheidsfeestje gepland! De mensen met wie we het meeste contact hadden, werden door Roel, Sander en mij uitgenodigd op mijn kot. Samen maakten we er een gezellige avond/nacht van. Ondanks het feit dat er abrupt een einde aan kwam door de security en de politie... Wie het verhaal wilt horen, you can contact me :-) De ochtend erna - we schrijven 19 april 2012 - stond alles in het teken van de grote opkuis. Laatste kasten uitkuisen, stofzuigen, dweilen, laatste spullen in de koffer steken en een afscheidsetentje! Ja hoor, de nacht ervoor hadden we afgesproken om met de Belgen nog een laatste keer samen te komen. Angélique zorgde voor een passende hap! Jammer genoeg viel toen het moment om afscheid te nemen.
Eenmaal teruggekeerd naar mijn kot kreeg ik nog hulp van twee personen. Miguel, mijn Spaanse onderbuur, stond erop te helpen om mijn koffers naar beneden te dragen. En Nele, de überzalige-leerkrachte-in-wording, begeleidde ons nog tot op het perron! Toen de trein arriveerde moesten we ook van haar afscheid nemen.
En zo verlieten we - met zes koffers, drie volle rugzakken en een gitaar - onze thuisstad Gävle! Wat een raar gevoel... Ook toen we van de bushalte naar het station aan het stappen waren kwam dit gevoel in mij op. Ik denk dat ik, in de drie afgelopen maanden, nog nooit zo stil ben geweest.
In Stockholm begon dan de zoektocht naar onze hostel. Alle drie bereikten we een tropische lichaamstemperatuur. De zon, de vele bagage en het 'oh zo vlakke' Stockholm zorgden ervoor dat we al snel onze dikke kleren uitspeelden! Nadien brachten we een bezoek aan de laatste souvenierwinkels, aan het Hard Rock-café en aan de plaatselijke Italiaan. Voor het Vasamuseum hadden we geen fut meer :-)
's Ochtends begaven we ons - met hoe kan het ook: een veel te kleine taxi - naar de luchthaven. Bagage inchecken, vriendelijk lachen in de douane en hup we zijn weg! Vertrekken zoals we geland zijn: in de sneeuwregen. Om het een beetje filosofisch te maken: de cirkel was rond. Eenmaal geland in Brussel was het genieten van het hartelijk weerzien. Maar ook hier was er tijd voor een afscheid. Na drie maanden zo goed als samenleven gingen Roel, Sander en ik een andere weg uit. Merci gasten, echt waar!
Terug in Lokeren wist ik direct wat te doen: koffers uitlegen en naar de winkel! Want de dag erna was het de plechtige communie van mijn zus. Een communiefeest, observatiedagen in mijn stageklas, het weerzien met mijn vrienden, de startdag van Kazou en een sessie Professionalisering stonden nog op mijn programma de afgelopen week. En ondanks het feit dat ik nu enorm veel werk heb met mijn stagevoorbereidingen, mis ik iets. Ik heb hier al veel zitten terugdenken aan die fantastische tijd. Mensen leren kennen die ik voor altijd in mijn hart zal meedragen en allerlei momenten die ik niet uit mijn gedachten kan wissen. Het zwarte gat is hier in extra grote portie al gearriveerd!
Iedereen, bedankt voor alles! Gracias por todo!
Tack så mycket! Merci beaucoup! Thanks for everything!
Tack så mycket! Merci beaucoup! Thanks for everything!
Onderaan zie je de foto van mijn groep; the teachers of the future - the Erasmusicians.
Bram.
